‘Ik wil dat me dit nooit meer gebeurt’. Een coachee vertelt over haar arbeidsconflict met een nieuwe bestuurder dat resulteerde in haar vertrek. ‘Wat is dan ‘dit’ ?’, vraag ik. ‘Dat me dit overkomt, dat hij niet te vertrouwen bleek.’
Getriggerd door haar woordgebruik: “overkomt” vraag ik haar terug te gaan naar haar allereerste contact met de bestuurder. Terwijl ze daarover vertelt, breng ik haar aandacht naar de signalen die ze in haar lichaam waarnam. Hoe zat ze erbij? Wat veranderde in haar houding tijdens het gesprek? Wat voelde ze in haar lijf? Wanneer? Waar precies? Wat deed ze daarmee op dat moment?
Verrast geeft ze terug dat haar lichaam al heel snel in de ‘alertstand’ stond. We blijven nog even bij de ervaring zelf: wat voelde je precies en waar? Welke informatie zat daar verborgen?
Ze kijkt me aan met een beetje verbijsterde blik in haar ogen ‘Ik wist het eigenlijk vanaf het begin, maar ik heb er niet naar geluisterd. Ik had toen al moeten handelen, dan had ik niet het gevoel gehad dat dit me was overkomen.’
‘En dit overkomt je dus ook niet meer’, zei ik.Het was het intakegesprek, maar ze hoefde niet meer terug te komen.
Waarom heb ik de aandacht naar haar lichamelijke ervaring gebracht tijdens een gebeurtenis in het verleden? Haar overtuiging was dat ze ‘het’ niet wist en haar wens was een vergelijkbare situatie in de toekomst te voorkomen. Mijn uitgangspunt was dat ze ‘het’ wel wist in het moment zelf, zelfs al heel snel wist en wel via haar lichaam. Ze heeft het alleen niet bewust waargenomen en er ook niet naar gehandeld. Terwijl daar juist het moment zat dat ze zelf actie had kunnen nemen en machteloze gevoel voorkomen had kunnen worden.
Ik ga namelijk uit van het gegeven dat ons lichaam en ons denken meer en sneller weet dan onze hersenen kunnen verwoorden. Ons lichaam is drager van informatie die nog niet onder woorden is gebracht. Wie kent niet de uitspraak ‘je weet het allang, je moet er alleen nog de redenen bij bedenken.’
Dit lijkt onderbouwd te worden door onderzoek over besluitvorming. Je lichaam heeft de beschikbare informatie al verwerkt en gedecodeerd, zelfs gecommuniceerd via lichaamssignalen voordat je brein de informatie waarneemt en kan verwoorden of in actie omzetten.
Ons lichaam liegt niet. En toch nemen we meestal ons lichaam niet serieus. We besteden vaak geen aandacht aan onze lichamelijke waarneming, laat staan dat we volgen wat ons lichaam aangeeft. We zijn – althans in Nederland – geneigd dat eerder te negeren of ontkennen. Hoe komt het toch dat we zo vaak als het ware enkel lijken te schakelen met ons ‘talige hersendeel’ en steeds weer de aandacht naar de inhoud schiet? Een mooie onderzoeksvraag. Maar laten we eerst maar eens in de hectiek van alledag wat meer waarnemen wat ons lichaam ons vertelt.
Geef een reactie